Hoe komt zo'n gestalte tot stand? Hoe blijft hij overeind? Van een middel is geen spra­ke. Dat benen haar overeind houden blijkt uit wat eronder schemert. Dat moeten toch haast wel voeten zijn. Wilhelmina's lichaam - hééft ze eigenlijk wel een lichaam? -  is één geworden met haar vele hemden en borstrokken, net als dat van mijn grootmoeder, en een korset dat vergroeid is met het lichaam. Daar overheen zit na de blouse wellicht nog een vest, want kouwelijk is ze beslist. En dan, schat ik toch zeker een mantelpak. Waarna het geheel wordt omsloten door jas met bontkraag en hoed.

 Deze bronzen versie - een eerdere stenen staat in Rotterdam - werd in 1987 door Beatrix onthuld, na vijfentwintig jaar geharrewar. De familie vond het maar zozo. De toen 89‑jarige beeldhouwster had haar gipsontwerp in 1968 al klaar. Een gezicht heeft het beeld nooit gekregen. 'Toen het in het groot klaar was, heb ik nog wel met details geëxperimenteerd, maar daardoor werd het alleen maar minder,' zei ze. 'Ik heb haar wel een paar keer ontmoet ja. Mijn zuster was hofdame en zodoende heb ik een paar keer bij haar gedejeuneerd. 't Was heel aardig, maar je mocht de koningin niet aansprek­en, je moest wachten tot je door haar aangesproken werd.' Goed gezien. Met zo'n gestalte heb je geen gezicht meer nodig. 

 Kunst in het openbaar moet opboksen tegen de omgeving. En maar al te vaak verliest de kunst. De meeste Fransen op de Voorhout hebben dat begrepen en proberen zich in te voegen.

 Ik begon bij de pudding van Daniel Firman, niet toevallig tegenover het ijscokarretje en eindigde, toen ik nog even doorliep naar het paleis, bij de monumentale Wilhelmina van Charlotte van Pallandt. Bien étonne! Een pudding ontmoet een koningin. Majesteit hield naar het schijnt wel van een taartje. Allebei rusten ze op een stevige basis van gezag. Tantalizing als puddingen in kinderogen kunnen zijn.

 Onderweg het takkenvlechtwerk van Marie-Helène Richard tussen de oude bomen boven je hoofd en de rondlopende vangrail van Julien Prévieux die zich voegt  naar plaveisel en stoep. Kunst als straatmeubilair. Net even een accent leggend in wat er al is.  Dat is de oplossing hier. Daarvoor heb je de reuzenkopstoot van Zinedine Zidane - heel grote naturel-beelden - niet nodig. Die voegt niets toe aan jarenlange publiciteit.

 Wilhelmina ontsnapt, doordat het beeld begrijpt en aanzet wat er in de geest al was en dat gestalte geeft.

 Een verrassing is aan het eind, in het Noordeinde, bij A gallery named Sue, de Cathédrale van Eugene Dodeigne. Een menselijke figuur als een kathedraal. Op loopafstand van de pudding.   

 ps. Geloof het of niet, Willem Alexander heeft bij de opening de pudding omhelsd..