Kunstmatige, op de hemel gerichte structuren. Op haar foto's heeft ze ze neergezet op een strand, of in een oerwoud. Ergens anders dan waar ze ooit stonden. Ingrijpende manipulaties. De nieuwe achtergronden van haar Observatoria zijn bijvoor­beeld als je goed kijkt van papier gemaakt.

 Landschappen zie je, met bouwwerken erin. Aangetast, overwoekerd door weer, wind en oerwoud. De beelden zijn gemanipuleerd, maar niet digitaal. Analoog gefotografeerd en omlijst door, knip en plakwerk. Ze maakt ook video's. Waarover later.

 De eerste serie 'Observatoria' (2013‑2014) kwam voort uit de 18de eeuwse astronomische observatoria van Jaipur en Delhi. Ooit gemaakt om de maan, zon en sterren te bestuderen. Net als bij de 'Observatoria' kregen haar beelden van 'Satellieten' nieuwe entourages. Ze komen - surprise! - voort uit wat ik kende: de akoes­tische geluidsspiegels die tussen 1916 en 1940 langs de Zuid- en Noordoostkunst van Groot-Brittannië zijn geb­ouwd om vijandige luchtschepen en vlieg­tuigen te horen aankomen. Akoestische voorlopers van de radar. Ze staan er nog. In Kent met name. De oren werden al snel ingehaald door steeds snell­ere vliegtuigen. Ook hier maakte Noémie nieuwe achtergronden bij. Ze plaatste de oren - onbegrijpelijk geworden constructies - in het Amazone regenwoud. En waaracht­ig, dat klopt.

 'Geluidsspiegels' worden ze genoemd, overblijfselen 
van een technologie die tot niets leidde.
Een volstrekt akoestische voorloper van radar.
Er zijn er talloze gebouwd aan de Zuidelijke en Noordoostelijke kusten van Engeland, tussen 1916 en de jaren '30.
Er staan er nog, hoor ik van Sarah van Sonsbeeck. En mijn eerste associatie is 'Paaseiland'. Later, veel later zullen archeologen er vast godenbeelden in herkennen, zo menselijk als de 'listening ears' eruit zien.
De komst van snelle vliegtuigen maakte ze overbodig.

Die van Denge zijn een beetje bekend, maar er zijn er veel meer. In verschillende ontwerpen.