Zij en het nieuwe behang

 Toch naar het nieuwe behang in het Mauritshuis wezen kijken. Beneden blauw met het Biedermeier motiefje, beetje te fors. Boven het zelfde maar dan groen, ongeveer zoals het bankstel van mijn grootouders in het Statenwartier. Dat vrij felle groen moet nog een beetje slijten. Nu zit dat het groen in veel van de schilderijen dwars. Groen tegen groen slaat dood, terwijl het blauw juist mooi verzinkt.

 In het trappenhuis is nog wat rood, ook de gordijnen hebben dat, net als die van mijn grootmoeder, die ze nooit verving: ‘’t is de moeite niet meer’. Dat moet ook nog wat slijten.

 Woninginrichting. Het Mauritshuis is en blijft bovenal een huis. Tussen de schilderijen hangen de ramen, met elk hun eigen uitzicht. Bezoekers gaan er vaak voor staan om de vijver en de Vijverberg te bekijken. Ongetemperd buitenlicht.

 De extra kunstbelichting is nu beter, schept rond elk doek een eigen kring.

 Het was gezellig druk, maar niet té. Alsof je bij oude kennissen op visite ging. De nieuwe foyer en ontvangst zijn traag en on-Amsterdams prettig. Alleen, naar een tweede favoriet, de brieflezeres met hondje in haar eindeloze perspectivische doorkijk van neef Samuel van Hoogstraten die boven in de overloop hing zocht ik vergeefs. Ze is verdwenen. Ik ga informeren.