Poetry is an island (1)

 Eenmaal op St.Lu­cia vroeg Ida hem hoe dat kon? En Walcott vertelde hoe zijn moeder gedichten voordroeg, Shakespeare, Kipling: 'Ik schrijf nu als een 80-jarig kind'. Zijn vader, Warwick Walcott overleed toen hij nog geen jaar oud was. Hij was behalve ambtenaar ook schilder en theaterman ook dichter. Zijn moeder Alix was al dood toen hij in 1992 de Nobelprijs kreeg. Bij zijn terugkomst uit Zweden liet hij de auto stoppen op de kustweg langs de begraafplaats en riep luidkeels: "Ik ben het! Je zoon Derek, ik heb de prijs!." Zijn gedicht over haar, vertaald door Jan Eijkelboom, begint zo:

 Ze zweefde zo licht! Eén hand, als een zwaluw zo broos

aan de veranda. De katoenen halo waaierde van haar

gekrompen kroon, en ik voelde dat ik haar zo kon

optillen, dat vogeltje, mijn moeder, in de kom van mijn hand,

om haar ergens anders neer te zetten, weg van de oude

vrouwtjes die rozenkransen wreven in het Maria Tehuis,

maar ik was gelaten, zoals zij …

… Het frêle haar werd mooier om mijn moeders hoofd,

maar als mijn arm rustte op haar holle schouder

wankelde die even onder het zorgzame gewicht.

Ik was zowel vader als zoon.

Ik was even oud als

haar uitgeputte gebed, wanneer flarden herinnering

ronddreven met vaag geduld en tegen haar lijf zeiden: 'Wacht',

toen al dat heldere was verlept als herinneringsbloemen,

als de bellen van allamanda en de bleke lila ranken

van de bougainvillea op de gevel van ons oude huis,

Zij keerden niet weer, zo min als haar natuurlijke geheugen.

Schemerig waren haar dagen. Er bestonden geen uren meer..

(...)

De Nederlandse première is op zondag 30 maart in het Bijlmerparktheater.