Het boek Herinneringen van een maag (1853) van Sidney Whiting krijgt een vervolg. De Columbia University deed onderzoek naar de zogeheten 'gut-brain connection'. Uit de literatuur kennen we Montaignes bezoeken aan de heilbronnen van Bagni di Lucca. Nietzsches waterbekertje uit Sils Maria. Maar behalve aan water werd ook aan lucht en voedsel geneeskracht toegedicht. Zonder dat iemand ooit iets kon bewijzen.
Wel weet ik zelf dat mijn humeur, mijn ongemak of behagen levenslang beïnvloed zijn door de spijsvertering. Ingrijpend vaak. Je wordt niet geacht er over te praten. Zelfs winden laten is behalve in China not done. Dat kan veranderen.
Mijn jeugd-maagpijnen heetten ongeneeslijk te zijn. Ik moest er mee leren leven. Tot bleek dat hyperventilatie bestond.
Het gut-brain experiment lijkt nu al gevolgen te hebben voor bestrijding van obesitas.
Het gaat met een inslikbaar cameraatje. In Londen was op een groot scherm te volgen hoe het via de mond van een meisje naar haar maag reisde waar het gezelschap kreeg van dansende gummiberen en stukjes pizza. Afspraak was wel dat de reis van de pilcamera niet het 'andere eind' zou bestrijken. Alleen de eerste 90 minuten van de reis die 24 uur zou duren waren te volgen. Een jazzorkest improviseerde en een technicus gaf commentaar samen met een ingewandkundige.
Wat je zag was nogal afstotelijk. Foto's ervan komen in een nieuwe editie van de 'Herinneringen van een maag'. Waarin de maag zelf ook nu weer de verteller is. Deze Mr.Stomach heeft gesprekken met Mr.Brain, het brein dat te horen krijgt wat z'n collega daar beneden allemaal over zich heen krijgt, met welke gevolgen.
Literatuur fantaseert over wat er omgaat in het brein. Meer dan een eeuw volgen we nu al verhaallijnen die Sigmund Freud uitzette, van jeugdtrauma, ego, superego en id tot onbewuste en doodswens. Maar de ingewanden van de schrijver gaan - in deze eettijd - meespreken. De buikroman is in aantocht.