Achter elk raam zit een kantoorachtige kamer waarin zich een man bevindt. Met een snelle lift zakken wij kijkers door plafond na plafond en krijgen steeds nieuwe blikken in nieuwe, maar toch even grote ruimten waarin een man iets doet. Ze lijken allemaal verdacht op elkaar, in hun pantalon en overhemd. In wat ze doen zit ook veel overeenkomst. Laten we zeggen de schijn van zinloosheid. Maar wat is in een kantoor zinloos? Een ballon opblazen? Op een ijzeren systeemkast liggen, de overal identieke stoelen op rijen zetten? Soms is het donker of flitst de tl aan en uit.

 Scènes op de rand van verveling en dreigend geweld, die je door de vanzelfsprekende routine waarmee ze worden volvoerd steeds weer aan het lachen maken. Maar Wood en Harrison hebben gelijk: terwijl de lift waarin je als kijker ook opgesloten zit, verdieping na verdieping afdaalt naar het binnenste der aarde weet je: hier valt niks te lachen. 

 Al deze filmpjes zijn te krijgen op een DVD die West in voorraad heeft, ook deze, die 10x10 heet. Maandag na 22.00 in de Avonden meer

 Gelachen omdat hun filmpjes zo trefzeker zijn. Wat ze treffen? Neem de twee bergbeklimmers, die je vol in het pak uit de mist rond een hoge top ziet oprijzen. Maar de mist komt uit een rookpot en de bergtop is van kunststof. Toch doen ze, met uitgestreken smoelen, heel nauwkeurig alles wat bergbeklimmers moeten doen: hijgend bovenkomen, rondkijken. En dan foto's van elkaar maken.

 In dezelfde ruimte wordt dit herhaald door twee ruimtevaarders die de maan betreden, ook vol in het pak. Daar staan ze dan. En je schiet in een lach die zegt wat je altijd al geweten hebt: het beklimmen van hoge bergtoppen, reizen naar de maan, het is zinloos. Volkomen zinloos. Is dit de zinloosheid die me bij het optreden van André Kuipers zo hartgrondig deed gapen?

 De film heet 'Bored astronauts on the Moon' (2011). Want volgens John Wood en Paul Harrison is 'een wereld zonder een licht vleugje zwaarte totaal niet amusant'.