'Deze tentoonstelling bevat naaktmodellen' waarschuwt een bordje bij de ingang, maar over dat bordje zie je makkelijk heen. Zou deze meneer het opgemerkt hebben? De grapjes van Hiorns blijven keurig, ondanks het links en rechts uitsmeren van hersens, of sperma over een lamp. Opgedroogde smurrie, meer is dat niet

 Als de naakte jongeman komt voor het 'activeren van de installatie' blijkt dat het heel precies volvoeren van een ritueel: een vuurtje stoken en bewegingloos in de vlam staren. Hiorns ontsnapt met deze procedures - die je ademloos blijft volgen - aan elke logica, hij maakt z'n eigen logica. Dat lucht op.

 Er zijn voorwerpen, processen, er is het menselijk lichaam. Een vliegtuigmotor kan eroderen, wat het omgekeerde is van vliegen, een bank in een park staat bloot aan het weer.

 De deus ex machina is de mens, in de Haarlemse Hallen een keurige jongeman die de museumzaal binnenkomt, in een hoek zijn kleren uittrekt, netjes opvouwt en op een verhoging neerlegt. Dan loopt hij met kalme tred naar wat een Haarlemse parkbank blijkt te zijn. Op het uiteinde van de bank ontsteekt hij een vuurtje - op een vuurvaste ondergrond zodat de bank niet zal blakeren - en blijft vanaf het andere eind van de bank bewegingloos naar z'n vuurtje zitten kijken. Na een kwartier kleedt ie zich weer aan. Bij een volgend optreden zal hij zo'n vuurtje stoken op een vliegtuigmotor, een automotor, nog twee banken.

 Roger Hiorns ontsnapt met deze strikt uitgevoerde rituele handelingen - die je ademloos blijft volgen - aan de dwang van welke logica dan ook. Of, maakt een eigen logica.  

 Veel wordt bij hem - zoals bij voorwerpen in kunst gebruikelijk - uit z'n vertrouwde verband gerukt. Waar het ding zich aan­dient is de metamorfose zelden ver. Zo ook bij Hiorns, die beroemd werd met z'n 'Seizure' (beslaglegging, inbezitneming), waarvoor hij een onbewoonde arbeiderswoning - een van de veel­gesmade 'cou­ncil flats' - in Zuid-Londen liet volpompen met 75.000 li­ter opgelost kopersul­faat. Met als resultaat dat muren, vloeren, plafonds en sanitair werden overgroeid door 'levende' kristallen.

 Kunst in de openbare ruimte, zeker. En commentaar op de koop toe, dat is wat hij zoekt. Wat de buurt ervan vond weet ik niet.  'Ik wil het object een toekomst bieden,' zegt Hiorns, 'door me te proberen voor te stellen hoe het er later uit zal gaan zien. De beweging van nu, die kunst politiek wil maken, wil wortelen in het heden, meer kun je niet bieden.'

 Later meer. Zaterdag opent zijn tentoonstelling in de Haar­lemse Hallen.