Beelden op het Voorhout

 Vanmiddag stond ik op het Haagse Voorhout precies op de plaats waar gisteren twee koninginnen stonden, bij de opening van de jaarlijkse beeldenroute. Hoe voelde dat nou? Terwijl ik nota bene wist dat ze per sms elkaars kleren op elkaar hadden afgestemd? Het Voorhout heeft misschien teveel koninginnen voorbij zien gaan.

 Vorig jaar waren er Franse beeldhouwers die het Voorhout op tal van manieren hadden gepenetr­eerd, over­woekerd, naar hun handen gezet. Die lieten zien dat het kon, kunst in de openbare ruimte.

 Hoe veroverden de Belgen het Voorhout? Twee koninginnen hadden ze al. Levende kunstwerken. Die in een voorpagina-lach schoten bij de - vrij naar Hundertwasser - in een rijdende tuin veranderde Renault 4, de 'Earth car' - hij rijdt echt - van Peter de Cupere. Niet wetend van de 'draagbare tuin' van P.J.Roggeband, die toch oorspronkelijker is. Maar Roggeband is geen Belg.

 Goed passend nabij de executieplaatsen van de gebroeders De Witt en Oldebarnevelt vond ik de Vrijwillige Individuele Publieke Automatische Gevangenis van Leo Copers, een professionele, zeer Amerikaans aandoende kooi waarin je je na inworp van een euro vijf minuten kunt laten opsluiten. Een nogal griezelig, volautomatisch modern schandblok. Niemand die het aandurfde.

 Ook de monumentale sokkels die niets dragen van Leon Vranken passen hier. En de Albert Speerachtige bergplaats van Renato Nicolodi die ook een mausoleum zou kunnen zijn.

 Maar het bleven bescheiden zetstukken op het uitgestrekte Voorhout. De mooiste - van de zelfde artiesten ‑ heeft het museum Beelden aan Zee voor zichzelf gehouden. Ga maar kijken.

 En dan is er op het Voorhout en aan zee het werk van Johan Tahon. Die als gipskoning een regenvrij onderkomen kreeg voor zijn wonderbaarlijke beeldengroepen in de Kloosterkerk. Tahon, een hoofdstuk apart, waarover morgen meer. 

Elf jubileert niet

 Wanneer beeldend kunstenaar P.J.Roggeband ermee begon valt na te gaan. Hij jubileert namelijk. Althans wat mij betreft. Sinds 2002 houdt hij zich 'onvoorwaardelijk' bezig met de elf en elfletterige woor­den. In zijn wereld zal het jubileum dus pas volgend jaar gevierd kunnen worden.

 Wanneer onderzoekers in CERN bij Genève proberen de samenstellende deeltjes van ons heelal te vangen met een deeltjes­versnel­ler zal Rog­geband zeggen dat hij het probeert met woorden van elf letters. En wie zal zeggen welke methode vruchtbaarder is.

 Ik heb bij Roggeband symptomen opgemerkt die het midden houden tussen immuniteit voor woorden met meer of minder letters dan elf en regelrechte elfletterdwang. Wie de wereld van Roggeband binnengaat, neemt anders waar, wat leidt tot selectief zeggen en schrijven. En vele vragen op zijn site. Wat denkt hij van de ONDER­GOOIER? Van de DICHTDOE­NER (met de kanttekening: Beste­lbusje schreeuwt dat zij 'uw partners in toegangsoplo­ssingen' zijn...). Wat van DAK­MANSCHAP? Of HOOFDKRATER?

 Onder die laatste kop exposeert hij momenteel 'tekentotems' in étalages in de Amsterdamse Zeeheldenbuurt. Hij zal daar ook rondl­eiden. Er zal  geen gelegenheid tot FELICITEREN zijn, hoewel dat woord het juiste aantal letters telt. Volgend jaar dus.

Tags: