'Eeuwen van verering hebben haar niet bedorven/ noch is haar gezichtsuitdrukking veranderd, vol toewijding/ buigt ze zich nog steeds over haar kind, toch/ lijk ze allerminst gerust te zijn, ondertussen blijft ze/ stilletjes op haar hoede -

zij is de Madonna dell'Umiltá, de Onze-Lieve-Vrouwe/ van de Nederigheid, die je behalve hier in deze basiliek in het hart van Pistoia overal elders/ kan tegenkomen

je herkent haar aan een van vrees dooraderde blik/ waaruit het besef van iets onafwendbaars/ spreekt, dat er hoe dan ook een opoffering/ zal worden gevraagd

soms verschijnt ze midden in een stroom vluchtelingen/ of is ze de bedelende zigeunerin, haar warm/ ingestopte baby op de arm, de Warschause jodin/ met een jochie naast een veewagon/ op het perron van het vernietigingskamp -

wat olmen misschien, je zou willen dat hun jaarringen/ daadwerkelijk slonken om terug/ te groeien naar een pril, priller begin'

 ps. In 1498 heeft de Madonna echte, kerkelijk erkende, tranen geweend.

Zo eindigt, in de vertaling van Rien Verhoef, het eerste hoofdstuk van wat Nabokov 'de joligste' van zijn romans roemt, dat 'montere monster' Heer, vrouw, boer, voltooid in 1928, uit zijn Berlijnse tijd. Onverholen erotiek. Is Nabokov onze grootste treinschrijver? Ik hou me aanbevolen voor treinpassages. Een krantenberichtje vertelde eens van een hoogbejaarde Italiaanse oud-senator, die in treinen woonde. Zijn gratis spoorabonnement voor het leven was een van zijn laatste bezittingen. Een huis had hij niet meer. En zo reisde hij permanent. Van Lecce naar Cuneo, van Triest naar Livorno.Hij werd dood aangetroffen in een eerste klasse wagon.