Bij Outjers komt de spanning eerst, op een terloopse manier. Vingerwijzingen, met knipoogjes naar de krimi. Elk paneel vertelt een verhaal, beter een raadsel. Is er net iets gebeurd? Gaat er straks iets gebeuren? Of gebeurde er lang geleden iets op deze plaats? In elke voorstelling is dat weer anders. Hij werkt niet vanuit een uniforme stijl. De vorm komt ‑ steeds opnieuw ‑ voort uit het idee of de gebeurtenis. Zo ongeveer vertelde hij het me gisteren door de telefoon.

 Het werkt. In het Arnhemse MMKA wandel je steeds weer terug naar Marieke ('een vriendin van me') en zoekt naar aanwijzingen. Wat vertellen de twee blauwe etensbakjes, de overdaad aan plavuizen en tegels? De beide deuren, allebei op een kier? Het blauwe boompatroon op haar jurk? 

 Vanavond na 22.00 in de Avonden meer.

 Verhalen zijn het, maar wat hij je als regisseur geeft zijn niet meer dan vingerwijzingen. Ik kreeg hem aan de telefoon. Hij vertelde dat hij niet zozeer werkt vanuit een uniforme stijl, en dat ieder paneel z'n eigen ontstaansgeschiedenis heeft. De vorm komt - steeds opnieuw - voort uit het idee of gebeurtenis. Zo hangt er een prachtige schildering van een dode man. Het blijkt z'n vader, wiens sterven hij van nabij meemaakte, geschilderd op de ouderlijke broodplank.

 Je kijkt in een spiegelkast die kennelijk aan het voeteneind van een bed staat, maar wat er in of op dat bed gebeurt hult zich in schaduw. Er schijnt licht, maar het sluit je buiten. De deur staat op een kier, zoals veel deuren bij Outjers op een kier staan. Morgen kan ik bellen met verdere vragen.

 Maandag na 22.00 in de Avonden meer.

 Vervloeiïngen. In schildertechniek zag ik ze maar zelden. Maar hier. Hoe een meisjes­jurkje verloopt in een planken vloer, die op zijn beurt weer overgaat in luxaflex. Hoe de nerf van een plank overgaat in een schoentje. Toch kijk je in het dagelijks leven ook zo, realiseer je je.

 Ook de lichtval in de schilderijen van Outjers is uitzonderlijk. Het glanzen van een in de was gezette vloer ontwricht een hele voorstelling. Er zijn geen voorwerpen meer waar licht op valt, er is licht waaruit voor­werpen, figuren of meubels­tuk­ken opduiken. En dan. Overal zijn patronen en motieven verwerkt, in het behang achter zelfportretten, in tegelwanden. Outjers werkt op houten panelen. En elk paneel brengt een verhaal, beter een raadsel.

 Behang, patronen, motieven? Onherroepelijk komt ook daardoor de herinnering aan het werk van Felix Vallotton.