Mijn mooiste jeugdmomenten beleefde ik in een gewezen Haagse tankgracht, die als vuilstort diende, waar ik bootjes vouwde van rietblaren, die de wind in hun zeil kregen tussen puin en doorgeroeste vaten. Donderkopjes zwommen er opgewekt rond.

 Waar vind je nog braakliggend land? Waar kan rotzooi zijn wat rotzooi is?

Op de Tweede Maasvlakte rukt de domesticatie op. Waar konijnen holden ontstaan wegen en fietspaden. Er is een geaménageerd strand vol zeilwagens. En nooit verzuipt er eens iemand, want ook de Reddingsbrigade heeft net een gloednieuwe, perfect geëquipeerde post betrokken. De tweede vlakte wordt op 22 mei feestelijk geopend.

 Het verdwijnen en ontstaan van land gaat overal het zelfde, in India, Korea, Dubai en op de Maasvlakte. Stuifzand aan zee.
Zandzuigers spuiten op. Even lijken oneindigheid en vergankelijkheid nabij - soms heb je alleen nog houvast aan het licht, de lucht of een betonskelet.
Zand en water, de grondstoffen van Nederland - komen aangewaaid, aangespoeld, worden opgespoten. Zand kan niet zonder water. De wereld verwoestijnt. Of spoelt onder.
De zandzak, de zandloper, de waterdruppel.
 Erik Wesselo kijkt toe. Zand is als water. Het ziet er steeds anders uit. Zuigen en spuiten. Daar lig ik, zand op het lijf, tussen de tenen, in ogen, in de navel, in het eten.

Morgen na 22.00 meer in de Avonden.
 

 Het museum moet weg uit de fabriekshallen waar het gevestigd is - een voormalig distributiecentrum van de farmaceutische industrie.  En erachter ontstond zo'n landje waar alles en iedereen z'n gang ging. Van motorcrossers en jongens die hutten bouwen tot de natuur die z'n kans schoon ziet. In omgewoelde aarde schieten soms onverwachte planten op en zie.
Zelf opgegroeid aan een stadsrand waar permanent gebouwd werd is dit voor mij een feest der herkenning.  
 Al vlug zie je diagonale paadjes ontstaan, door afstekende wandelaars platgelopen tussen de vlierstruiken, de wilgjes en de bijvoet. 
Niet voor niets werkt Almarcegui ook met een bioloog. 
Ze deed het eerder op de Maasvlakte, en in de Lower Lea Valley in Londen, een oud industrieterrein waar in 2012 de Olympische Spelen komen.
 Stuifzand, dat eerst. .
 

 Ik sta - een meter of vijf boven zeeniveau - op de slufterdam, waar je het beste overzicht hebt over het werk aan de Tweede Maasvlakte. Links de zee. Mensen zijn er wel, heel in de verte, ze besturen hijskranen, happers of gravers.
Ik kom voor Portscapes, of hoe kunstenaars reageren op het 'nieuw gewonnen land'. Het havenbedrijf steekt er geld in.
Maar - m'n kop knarst - welke kunst kan het opnemen tegen een slufterdam, een rij zwenkende hijskranen, tegen bergen steenkool, laadmachines en torenhoge stapels zeecontainers.
't Is allemaal al zo onovertrefbaar mooi. 
Wie kan nog iets verzinnen als Jan Dibbets, die z'n rechthoek door een shovel liet trekken?

 Eén troost, de leegte zal straks eerst begroeid raken. Met teunisbloem en toortsen, de onuitroeibare duinroos en duindoorn. Want dit is opgespoten duinzand. En konijnen zijn er ook, ik zag ze. Ik zou een ballet schrijven voor wipstaartjes bij maanlicht, onder de hijskranen.
 

 Met werk van velen, oa. Jan Dibbets, fotografe Paulien Oltheten en de Franse betongek Cyprien Gaillard, die ik vorig jaar leerde kennen bij zijn 'ontgraving' van een Scheveningse bunker.
Net wat voor Cyprien, deze wereld van opgespoten zand en beton.
Jan Dibbets maakte er in 2009 zijn film '6 Hours Tide Object with Correction of Perspective', die vertoond werd in Future Land, het informatiecentrum op de Maasvlakte.
Hij zal in Boijmans weer te zien zijn.
 Een shovel trekt op een vroege zondagochtend een rechthoek - met perspectivische correctie - in het strand van de Maasvlakte. Dan komt de vloed op.

 Ruimte en leegte moet je in Nederland aanleggen.
 

 De Eerste Vlakte is zowat volgebouwd en begint alle trekken van beschaving te vertonen: wegwijzers, straatnaambordjes, net plaveisel.
Meer dan een stuk of tien dansende konijnen kwam ik niet tegen. Waar zijn de windgliders en de experimentele vliegtuigjes gebleven die in vorige jaren over de mond van de Waterweg cirkelden? De wildkampeerders? Verdwenen, er is geen open ruimte meer. Ook niet voor de club van de radiografisch bestuurde miniatuurvliegtuigjes. Die hebben nu een veldje achter Pernis.
 Het Wilde Westen verlegt zich verder in zee. Maar daar is nog weinig anders dan opgespoten zand.
En dan, waarachtig, een Bezoekerscentrum. Met computeranimaties, folders, alles om de Tweede Vlakte aan de man en het gezin te brengen. Schrijvers, dichters en beeldend kunstenaars dragen brave steentjes bij.
Stuifzand en beschaving.
 De laatste rafels van Nederland worden met vaste hand ingekaderd. Er is geen zak meer aan.