'Toen ik laatst voor een boodschap mijn huis verliet hing er een plastic tas aan de voordeur. Iemand moest hem daar net hebben opgehangen, want even daarvoor had ik opengedaan voor een pakketbezorger en toen hing hij er nog niet. Wat moest die tas daar? Was hij voor mij bestemd? Waarom dan niet even aangebeld? Ik keek links en rechts de straat in, maar zag niemand. De tas zat vol krantenknipsels. Ik haalde er een uit. En vergeeld stuk krant, ongedateerd maar zoals uit de inhoud bleek van voor de invoering van de euro:

'Bij een inbraak in een woning aan de Leeuwerikstraat, via een raam aan de achterzijde, zijn woensdagavond een videorecorder, twee giropassen, een rijbewijs, zeventig cd's en een bedrag van f 200 weggenomen. De buit had een waarde van f 4000.'

Nu kan een Drosteverpleegster ontstaan, die zou gaan als volgt: ' In de Laarstraat in Zutphen, bij de heer Heesen...' etc.

 Dwepen met iets wat er nog niet is maar dat je je voor de geest kunt halen, dat doen uitvinders. Zo raakte hij gefascineerd door de mogelijkheid geluid vast te leggen en zo een nieuwe muziek te scheppen. Toen hij in 1935 in Berlijn de eerste AEG bandrecorders had gezien - die meteen bij een brand verloren gingen - bedacht hij dat hij niet het bijzondere wilde vastleggen, maar het gewone. Hij zou composities maken van gewone, alledaagse geluiden. Als alle uitvinders was hij als de dood dat zijn idee gestolen zou worden. Hij verstopte het iets te goed.

 Daartoe bedacht hij een 'notenschrift' voor geluiden. Op octaaf gerangschikt. Categorieën waren: Keukengeluiden, Lichaamsgeluiden etc. Ook bijvoorbeeld het tikken van het mes tegen het glas waarmee een tafelredenaar aandacht vraagt.

 Die kwamen in een kaartenbak. Helaas had hij nog geen opname apparaat. Na de oorlog kwam de dichter J.C.Bloem in Zutphen wonen. Aan hem legde Albert zijn uitvinding voor. Bloem was enthousiast over deze manier om 'het gewone zijn magie terug te geven'. In 1950 kwam hij aan een Philips EL 3505, een volspoor recorder op 38 en 76 cm/sec.

 Hij had 3000 kaartjes met aantekeningen over geluiden. Hij kon beginnen. Helaas werd hij in 1962 op de IJsselkade door de tram geschept en was dood en nam zijn uitvinding mee in het graf.

 Een bescheiden uitsnede uit de tijd van 'we zien wel'. Plannen maken was not done. Mijn eerste grote reis maakte ik met een meisje dat tegen foto's maken was. Je kon beter goed uit je ogen kijken, vond ze. Toch, iets van een plan is er bij Hans en zijn reis­genoot Martin, net even wat ouder dan hij, wel. Zuid-Portug­al wordt het, Sintra.

 Een citaat van F.C.Terborgh, over wie Hans een 'paper' had moeten schrijven, vergezelt ze: 'Weten wij waarnaar we zoeken? Geloven wij werkelijk het te vinden? Of is ons heimelijk bewust dat wij het essentiële, dat wat wij begeren, nooit zullen zien? Op het vertrek komt het aan, op de steeds hernieuwde poging, het opbreken het zich niet gewonnen geven.'

 Maar surprise, Terborgh blijkt in Sintra begraven te liggen, al is zijn graf onvindbaar. Ja, Terborgh was ook een pseudoniem.

 Ook Martin wil iets, een roman schrijven over John Hobhouse, de reisgezel van Lord Byron, die een reisdagboek bijhield, waarin de dichter veertien dagen in Sintra doorbrengt. Er ontvouwt zich een plan waarin Hans Martins Hobhouse wordt zoals Eckermann het was voor Goethe. Maar zelfs in Sintra kan het zo koud worden dat je de planken vloeren van een gekraakte villa moet gaan opstoken.

 Over hoe de twee verder in zeven sloten tegelijk lopen, gaat hopelijk het vervolg. Er zijn nu 100 exemplaren, later meer alsjeblieft.