'In de wagen kraakt de reis, in het lopen blijft het paard,

in de haren nog het aaien, iedere schooltas vol

opgegeten bananen, in zout stuift

het strand, in oren de zee.

In de fiets rammelt de afstand naar huis, in elke afstand

rammelt een fiets. In handen legosteentjes, brood

en auto's. In God een handvol plastic kralen,

in elke dag een naald en draad.

In leven glanst de soap gevolgd door de herhaling,

hoog opgestapeld, even bovenaan. In de armen

het dragen, in het dragen de naam.

Zelfs in de koppen van gevangen apen, las ik,

treft men bij de sectie vaak nog

hele stukken oerwoud aan.’ 

Wat afzondering met ons doet. Na de eenzame benauwenis waarvan Menno Wigman afgelopen vrijdag een aangrijpend verslag gaf kwam Perquin (zoals ze zichzelf noemt) met de andere kant van het isolement. Van het ene uiterste - de eenzaamheid, intredende vorst, het geleidelijk uitvallen van eerste levensvoorwaarden als warmte en drinken - kwam ze terecht in wat ze schetste als een bevrijdende calamiteit, met als bekroning haar redding door een gele traumahelikopter met zes mannen aan boord: 'Voel je je slap?'
Waarmee nog even fijntjes het verschil met het échte verleden onderstreept werd, immers honderd jaar geleden was er geen helikopter gekomen. En wat dan?
Wij leven met vangnet.

Tegen het eind wordt steeds duidelijker wat er in zo'n kamer in het verleden, in afzondering, met mensen gebeurt: ze raken buiten hun gewone sociale doen, en het eigene, hoe vreemd soms ook, komt onverbiddellijk boven.