Vanmiddag stond ik daar weer en zag z'n nieuwste werk. En raakte opnieuw gevangen in het net van vertraging dat hij over zijn toeschouwers uitwerpt.
De tijd, zoals ons die wordt opgelegd ervaart hij denk ik als een vorm van dwingelandij, van tirannie, waartegen hij zich met alles wat hem te binnen wil schieten teweerstelt.
Hij neemt geen genoegen met de tijd.
Zijn nieuwe werk Olympia bijvoorbeeld laat het Olympisch stadion zien dat Albert speer voor Hitlers Spelen van 1936 in Berlijn bouwde. In 3D laat Claerbout het bijna onzichtbaar langzame verval van het stadion zien. Verval als de slowest motion. Licht, schaduw en wind zijn er, als altijd bij Claerbout. Maar verder? Je blijft zoeken naar kleine bewegingen.
'Ik beeldhouw met duur,' zegt Claerbout. Maar wat zou dat bij hem zijn, duur?
Ikzelf denk duur is de gewaarwording, tijd het meetbare. En denk aan de trein die voorbij reed, lang geleden. Waarna ik de rails niet durfde oversteken.
Waarom niet? Omdat de aanwezigheid van de trein zo groot en sterk was dat hij onmogelijk verdwenen kon zijn. Een trein is nooit voorbij.
Wat zou voor Claerbout het verschil zijn tussen tijd en duur?
Hij zegt: 'Duur is geen onafhankelijk verschijnsel zoals tijd, maar bevindt zich altijd ergens tussenin.'
Dan kijk ik naar het meesterlijke 'KING', waarin een foto uit 1956 van Elvis Presley tot leven komt. Tot leven? Deze 3D projecties zijn door een ploeg van 9 man gemaakt, geen huidplooi of ronding blijft onopgemerkt, je loopt werkelijk om Elvis heen, in zijn zwembroek in een huiskamer temidden van familie, vrienden? De werktekeningen hangen aan de muur.