donderdag 28 mei 2009 - 13:59
Eigenlijk is een tandartswachtkamer de ideale plek om 'Het meten van de wereld' van Daniel Kehlmann te lezen. Niet alleen krijgt de wiskundige Gauss in het boek een monumentale aanval van kiespijn, ook de toestand van het gebit van Bonpland, assistent van hoofdrolspeler Alexander von Humboldt komt aan bod. Maar groot is het optimisme van beide 18de-eeuwse geleerden. De wetenschap zal die kwalen meester worden.
Hardop lachte ik in die wachtkamer om de scene waarin Humboldt en Bonpland - Nieuw Spanje, nu Mexico - bezocht worden door een journalist.
Die man stelt journalistenvragen aan Bonpland.
Bijvoorbeeld 'wat Humboldt voor een man is'.
Het antwoord van Bonpland staat er uitgekiend. De moderne psychologie is nog niet is uitgevonden. Dus wat zegt Bonpland?
Hij zegt dat hij Humboldt beter kent dan wie ook. Beter dan zijn moeder en zijn vader, beter ook dan zichzelf. Hij heeft het niet zo uitgezocht, maar zo is het gekomen.
'En?' vraagt de journalist.
Bonpland zucht. Hij heeft geen idee.
Dan vraagt de journalist hoe lang ze al samen onderweg zijn.
Hij zou het niet weten, zegt Bonpland. Misschien een leven lang. Misschien langer.
Het is een wondere wereld. De twee nemen waar en nemen waar. Ook varend.
Op zeker moment ziet Bonpland de schaduwen van vogels over de Orinoco scheren, maar als hij opkijkt zijn er geen vogels.
Geen wonder, zeggen lokale bewoners, het zijn de zielen van vogels die daar vliegen, vogels worden immers niet in de hemel toegelaten.
En, waarom zijn er zoveel muggen? Steeds meer?
Dat is omdat muggen onsterfelijk zijn, er komen er steeds meer.
Er is nog veel te doen voor beide wetenschappers.
RSS