Nu we in een jubileumjaar leven tref ik Multatuli volgens zijn Milloenenstudieën in zijn geliefde Wiesbaden en omgeving. Eerst heeft hij ongegeneerd het samenvloeien van Rijn en Moezel bij Koblenz bezongen als was het een omhelzing, een liefdesmenuet.
' Ik was dan te Wiesbaden en voor 't eerst sedert vele weken verruimde zich myn borst. Indien niet m'n geboorte-akte over de vijftig jaren oud was zou ik nog altijd in verzoeking komen te hopen op 'n jongen dood aan romantische tering. En wie weet wat er nog gebeurt Maar ik vrees er voor als ik te Wiesbaden blyf want de lucht is hier zoo zacht dat doodgravers en bidders hun patienten van elders moeten ontbieden, om niet genoodzaak te zyn zichzelf te begraven uit armoed.
Al m 'n lezers kennen zeker de ruine Sonneberg. Dat is 't overblijfsel van 't slot. (...) Een deel van 't geheel, 'n toren is minder geschonden dan de rest, en dit is bij veel ruinen het geval. Misschien wel omdat mosplantjes, struik en boom - die overijverige vernielingswerktuigen van den Tijd - meer moeite hebben om naby, tegen, op, of in torens vasten voet te krijgen.
En - o gruwel! - alweer als bij veel andere ruinen zijn sommige brokken muur... gerestaureerd!'
Nb. Bezoek Wiesbaden, beklim de Neroberg en zie het betoverende mausoleum van de Russische prinsessen 'Die liebe horet nimmer auf'.