Eerder schreef ik over het treffende verhaal 'De erker' van Bregje Hofstede, dat ik kreeg bij Tijdschrift Terras. Over licht en schaduw. Naar aanleiding van 'Licht en schaduw' van Junichero Tanizaki.
De aanraking op z'n Japans. Hofstede schrijft: 'Schaduw is slechts een manier waarop de dingen hun omgeving raken. Er zijn andere. Windluwte, geur, de koelte van je huid nadat een hand is weggenomen. Na-vormen, die die wijzen naar wie ze achterliet. Die tweedehands vormen van aanraking familie van de schaduw, leggen hun vinger op een plaats en tijd. Hier was hij toen, Hier ben jij nu.'
Na-vormen. Zoals je in een muziekstuk altijd het begin blijft horen samen met wat volgt. Wat voorbij is bijft.
Tijd en plaats zijn betrekkelijk. De herinnering aan een moment, een indruk kan blijven. Zoals een handdruk of een blik. Zo goed als doden kunnen blijven bestaan.
Wat is herinnering anders dan 'na-vorm'. Na-beeld, na-geluid. Waar altijd nog, hoe ook, wat bij kan komen.
Striptekenaars weten dat ook. Daarom laten ze drie of meer Popeyes in het ravijn vallen.