Arjen Duinker neuriet de zomer

 Stel je voor, er staan woorden, gegroe­peerd in regels van vier. Twee strofen van zeven. Een beperkt aantal woorden. zodat een schijn van overzicht ontstaat. Ook omdat ze zich herhalen. Zomerse woorden zijn het, landschappelijk vaak, als vlieg, koe, vogel, blad, bloem. Ook van lichaamsdelen als neus, duim, oor. En van gereedschappen van een schrijftafel waar gepast en gemeten wordt door een neuriënde god. De woorden komen tot leven. Maken muziek, in hun klinkerrijkdom, door hun herhalingen. Je begint onwillekeurig mee te neuriën. Neem deze: