Ik schrijf dit vlug, voor het verdriet me achterhaalt. Kitty Hooijer is gestorven. Over de hei liepen we, meer dan eens. Zij altijd met de blik naar de grond, want je wist nooit. De Hilversumse hei die ze zo goed kende van de archeologenclub. Zo'n blik die nooit een scherf vuursteen uitsluit.
En daar en daar en daar, zie je wel, grafheuvels. Het deerde haar niet hoewel ze toen al ziek was.
Onvergetelijk en met dat van niemand te vergelijken was haar optreden in 2008 bij het winnen van de Librisprijs. Ze was Kitty, ten voeten uit. Op de radio hoorde ik haar nog uitleggen hoe en waar Hugo haar zou komen ophalen, want die was niet mee, ze deden sommige dingen afzonderlijk, legde ze uit.
We hebben in 2009 nog op de radio twee uur over de hei gelopen. Waar we prompt verdwaalden. Verdwalen met Kitty Hooijer, wat kan je beter overkomen.
Een gedichtje, die schreef ze ook:
Vogels maken reiskoorts met
veren en wind om je te melden dat
ze niet op je letten omdat ze gaan
ze dragen het maanlicht de nacht in
naar zee naar de stuurlui
die kalm zijn omdat ze al reizen
of ze nu keren of gaan.