Kitty Hooijer (1939-2013)

 Ik schrijf dit vlug, voor het verdriet me achterhaalt. Kitty Hooijer is gestorven. Over de hei liepen we, meer dan eens. Zij altijd  met de blik naar de grond, want je wist nooit. De Hilversumse hei die ze zo goed kende van de archeologenclub. Zo'n blik die nooit een scherf vuurs­teen uitsluit.

 En daar en daar en daar, zie je wel, grafheuvels. Het deerde haar niet hoewel ze toen al ziek was.

 Onvergetelijk en met dat van niemand te vergelijken was haar optre­den in 2008 bij het winnen van de Librisprijs. Ze was Kitty, ten voeten uit. Op de radio hoorde ik haar nog uitleg­gen hoe en waar Hugo haar zou komen ophalen, want die was niet mee, ze deden sommige dingen afzonderlijk, legde ze uit.

 We hebben in 2009 nog op de radio twee uur over de hei gelopen. Waar we prompt verdwaalden. Verdwalen met Kitty Hooijer, wat kan je beter overkomen.

 Een gedichtje, die schreef ze ook:

 

Vogels maken reiskoorts met

veren en wind om je te melden dat

ze niet op je letten omdat ze gaan

 

ze dragen het maanlicht de nacht in

naar zee naar de stuurlui

die kalm zijn omdat ze al reizen

of ze nu keren of gaan.

 

Tags: