Nuja die feromonen, een mooi verhaal, maar in geurland staat zo weinig vast. Jelle Leenes drijft me de herinnering in. Dat komt goed uit, want ik heb koorts. Koorts herinnert beter, vermoed ik.
Het cakeje van Proust, de Madeleine uit Commercy, dat - heel gericht - zomaar herinneringen opriep is maar één variant. Vaak komt een geur je bekend voor, maar roept ie alleen een sterk gevoel van geluk of gevaar op, terwijl de bijbehorende herinnering ontbreekt. Vers brood, pas gemaaid gras, creosoot.
Met Gerard Reve telefoneerde ik - hij zat in Frankrijk - eens langdurig over het celluloid dat vroeger op fietssturen zat - voordat daar chroom voor werd gebruikt. Glad en hard, met een fraai krinkelend ribbeltjesmotief.
Gerard en ik bleken beiden als jongen te hebben ontdekt dat celluloid zeer brandbaar is. Een lucifer en het stuur van buurmans fiets stond in lichterlaaie.
'Het leek wel zo'n brandend kruis van de Ku-Klux-Klan.'
'Verdomd, dat leek het. Een vlammend fietsstuur! En stinken..'.
'Er kwamen grote zwarte rookwolken vanaf.'
Zo belandde hij in Betondorp en ik in de Heeckerenlaan in Zutphen.