Cricket is geen sport, cricket is beschaving. Arjen Duinker mailde op dinsdag 6 maart over India tegen Nederland op Greenfields, Jamaica. De wedstrijd zou om 9:30 lokale tijd (14:30 GMT) beginnen. Hij werd smadelijk verloren: 'Chasing an Indian total of 300 for nine, the Dutch had no answer to Yuvraj Singh's left-arm spin. The Chandigarh-born player bagged four wickets for 12 runs in just 3.5 overs as the Netherlands slumped to 118 all out.'
Zelf voetbalde ik bij Quick Den Haag, waar 's zomers cricket werd gespeeld. Ik vergaapte me. Cricket was denk ik de eerste voorstelling die ik zag die over iets heel anders ging dan waarover hij leek te gaan. Wat telde bleek de stijl. Het ritueel, de kleding. De taal, de muziek ervan.
Maar verder dan met een vriendje wat bowlen op een graslandje en 'howzet' roepen kwam ik zelf niet. Arjen voetbalde bij Concordia in Delft, waar ook aan cricket werd gedaan, maar zijn liefde voor cricket kwam later. Hij keek - net als ik - testmatches lang naar de BBC. Wat blijft is de droom van flanellen broeken, truien met een clubstreep en vertraagd applaus als je er een voor zes over de boundary jaagt. Gelukkig voor ons zijn er de verslagen en verhalen op cricinfo. En het voornemen deze zomer in Den Haag of Voorburg cricket te gaan kijken.
Namen als Imran Khan, maar ook het HCC terrein (Ian Buruma schrijft erover in 'Voltaires Coconuts'). In een sleutelscene in A House for Mr. Biswas van Naipaul gaan vader en zoon naar het cricket op Trinidad, maar geen van beiden kennen ze de spelregels. Arjen werd gegrepen door de West Indies (bowlers en batsmen), Garner, Holding, Marshall, Ambrose, Richards, Greenidge, Haynes...: 'De bijnaam van Michael Holding was Whispering Death...'.Een bowler op kousevoeten.