Markus Lüpertz (1)

 En dan de titel van z'n grote expositie 'In 't godlijk licht'. Die komt uit de inscriptie in de hal. En verwijst naar Berlages gebruik van het daglicht in het museum.
Meent Lüpertz dat nou? Zijn werk kan makkelijk buiten daglicht. Nee, hij poseert graag, en is gezegend met een gevoel voor humor en zelfspot. Ik liep in Den Haag met een grijns door de zalen. Wat andere bezoekers bevreemdde.
Neem de Donald Duck-serie uit 1963. Popart is het niet, ook geen Cobra. Wel een aanval op wat hij noemt de 'culturele ernst'. Het waren de jaren dat Duck-schepper Carl Barks werd ontdekt en dat Lichtenstein strips tot kunst verhief.
Zoniet Lüpertz. Hij gaf antwoord. Nam het schilderen van de kop van Donald Duck ernstig.

 En dan zijn dithyramben.
Een dithyrambe is in de oudheid een loflied, door vervoering bezield. Meestal op de wijngod Bacchus.
Bij Lüpertz wordt het een door hem uitgevonden 'onzinnig voorwerp, een voorwerp dat er simpelweg alleen maar is'.
Moeilijk genoeg, alle voorwerpen lijken wel ergens op. Dit voorwerp lijkt nergens op.
Het museum hangt vol dithyramben.
Daarna ging hij op zoek naar herkenbare voorwerpen die nooit een onderwerp waren geweest in de schilderkunst. En kwam bij aspergevelden, dekbedden, spoorrails.
Lüpertz is de toeschouwer altijd net een paar passen voor.
Morgen meer.