Nooit eerder overkwam het me dat het niet lukte een boek uit te lezen. Niet op deze manier. Niet omdat het me verveelde, maar juist omgekeerd, omdat het naderende einde van het verhaal me benauwde.
Ik las het in wachtkamers, werd daardoor veel onderbroken en moest steeds hernemen waardoor ik het vele malen las. En, de naderende afloop leek zich te verstrengelen met mijn eigen levenslot.
Het gaat om de roman Beerholms Vorstellung, debuutroman van Daniel Kehlmann, bekend van 'Het meten van de wereld'.
Beerholm is een magiër, hij laat dingen gebeuren die niet kunnen.
Eindelijk, na weken aangekomen in het slothoofdstuk nam de spanning angstig toe, toen bleek dat Beerholm zijn boek had zitten schrijven in het café bovenin de Fernsehturm van Berlijn.
Langzaam ontvouwt hij in détail de sprong die hij heeft voorbereid, maakt precieze berekeningen van de valsnelheid, de kans dat een omstander hem nog bij een been zal grijpen.
Op dit punt heb ik het boek vele malen moeten verwisselen voor de Marie Claire.
Maar vandaag kwam ik, aan de hand van Beerholm, op pagina 248, nog een stap verder.
Bij de onmogelijkheid te sterven.