Dweil (2)

Het liefst zou ik na de week met besprekingen van Chinese gerechten de dichter Frank Koenegracht in de Avonden eens horen over huishouden.

 Vooral schoonmaken.
Hij staat als een landheer in zijn keuken, temidden van een verzameling slagersmessen (pas was ik met hem op de Zeedijk waar hij zijn blik niet kon afhouden van wéér zo'n groot mes, maar ja 'ik heb er al zes').
Af en toe werpt hij een blik naar de tuin waar niet lang geleden nog het hangbuikzwijn Knor langs de schutting kuierde. Langzaam. Knor is gestorven van ouderdom.
Koenegracht eet niet alleen 'echt' Chinees, dat weten we nu, hij maakt het ook klaar. En, wat in zijn ogen minstens zo belangrijk is: hij wast zijn keukengerei ook af en maakt het schoon.
'Afwassen met ruim water!' is zijn credo. De Nederlandse huisvrouw is veel te zuinig met water, zo raak je het vuil niet kwijt.
En dan komt het sluitstuk van zijn - welhaast Chinese - schoonmaakfilosofie: de dweil.
De dweil, laatste schakel in de schoonmaakketen.
Het hele proces van ingredienten kopen op de markt, ze klaarmaken, ze eten en de afwas vindt z'n voleinding in het uitkoken van de dweil.
Pas als die er weer fris bij hangt is de maaltijd voorbij. 
Eert uw dweil.