Is ook het Engelse woord voor 'pied-de-poûle', maar toch vooral voor de menselijke hoektand. In de gelijknamige film houdt een welgestelde vader z'n kinderen liever thuis in de ommuurde villa met zwembad.
Hij ommuurt heel hun bestaan, laat alleen toe wat past in zijn idee van het gezin. Ontwerpt een fantastische schijnwereld die ze bang houdt voor wat achter de muur ligt en al wat hem niet zint.
En de kinderen - dit is de steeds weer vergeten kern van het gezinsleven - doen zijn zin, want ze weten niet beter. Hun vader is immers god.
Denk niet dat dit bizar is.
Toen Ischa Meijer het gezin vergeleek met het concentratiekamp leek me dat heel logisch. De meeste criminaliteit vindt plaats binnen familieverband.
Als ouders hun kinderen wezenlijk niet kwijt willen - op z'n minst in de geest niet - dan doen ze alleen maar wat de taal al zegt. Ze 'hebben' kinderen. En wie iets heeft wil het toch graag houden?
'Dogtooth' doet niets anders dan daaruit de consequenties trekken. En aan wie dacht ik? Aan Alex van Warmerdam.