Frank Halmans is een meesterloodgieter, electricien en metselaar. Hij weet raad met pvc, electra, koper en lood.Wat bouwt komt dicht op de huid. De vragen die hij stelt zijn zo simpel en direct. Wat is een huis, wat is wonen? Een mens is een huis is een mens. Er is bedekking, bekleding, huid, er zijn openingen
Het doet denken aan de animaties die Terry Giliam maakte voor Monty Pythons Flying Circus. De buizen, de pijpen. We lopen rond met een lichaam vol buizen en pijpen. Net als een huis leeft een lichaam op het scherp tussen binnen en buiten. Kwetsbaar.
Frank Halmans hoort tot de mensensoort die voorwerpen van straat opraapt.
Hij respecteert de materie.
Hij heeft een flatje nagebouwd op ware grootte, met dit verschil dat hij alle meubelstukken en het sanitair met ijzeren consequentie heeft versmald tot een derde.
Zo krijg je een zeer smalle wc, zeer smalle stoelen en bedden en zo meer. Zo smal dat geen mens kan erop zitten of in liggen.
Er zijn dan ook geen bewoners te zien.
Ze zijn verdwenen.
De titel is dus zeer toepasselijk: 'La disparition' (2007). Dit vrij naar het boek van Georges Perec waarin geen e voorkomt.
Morgen sta ik in het Centraal Museum in Utrecht en doe verslag van z’n eerste grote solotentoonstelling