Jury

Het werd groots aangekondigd op de televisie. De jury was typisch Hans Keller. Ik maakte verder kennis met de criticus Hans Gomperts, de dichter Huub Oosterhuis en Hella Haasse. We vergaderden op onduidelijke locaties. Een zaaltje in Hotel Terminus tegenover het Hollands Spoor in Den Haag herinner ik me. Ook de mooie verdieping in het Amsterdamse priesterhuis waar Huub Oosterhuis woonde. Het was daar dat Hella Haasse over haar studerende dochter vertelde, voor wie ze sinaasappels meebracht in een boodschappentas. Toen kwamen de inzendingen.Hans bereidde ons wat beverig voor. Er stonden 12 jute postzakken met roodwitblauwe strepen in de kamer. Allemaal tot de rand toe vol met gedichten. We bekeken het topje van de ijsberg, de afzenders op de enveloppen en haalden er wat gedichten uit. En ja, je zag het meteen. Dit waren huisvrouwengedichten. Hele echte. Het moeten er enkele duizenden geweest zijn.'Dat zoveel mensen gedichten schrijven!'Een grote bedruktheid maakte zich van de jury meester. 'Als we nu allemaal zo'n zak mee naar huis nemen?'Ik heb nog twee van die postzakken in huis gehad. En er kleine hapjes van genomen. Het viel niet mee. We hadden ons volkomen vergist in het medium televisie. 'Te veel en van een te geringe kwaliteit,' luidde tenslotte het oordeel van de jury. Maar de jury heeft hooguit een promille van de inzendingen gezien. Met jury's is het oppassen, leerde ik toen. Een ploeg werkstudenten stuurde alle inzendingen terug. Met een keurig briefje.