Ria Loohuizen en Max Sebald

 Zijn eerste drie zijn 'reisboeken' waarin hij zich tegelijk door de tijd, steden en landschappen beweegt. En monumentjes en monumenten opricht voor wat de geschiedenis vergat. Daarbij gebruikmakend van raadselachtige illustraties. Sebald was altijd aan het fotograferen en plaatjes aan het verzamelen. Er is een heel archief van bewaard.Hij werd in 1944 in het Allgäu bij de Oostenrijkse grens geboren maar ontvluchtte Duitsland al jong. Wel zou hij steeds over het lot van zijn vaderland blijven schrijven. Hij overleed in december 2001 bij een auto-ongeluk. Uit een brief aan Ria van 17 juni 2000. Het werk waar hij op doelt is zijn roman Austerlitz. 'Things here are more up than down. (...) I am still turning my grindstone. I hope to be through the worst of a scheme of work (which has now occupied me for two years) by the end of the summer. If I'm born again it will be as a mole, I think. I hope that you are well and unchanged....'.

 Ria vertelt hoe gelukkig hij toen was dat de Universiteit hem een geheel jaar vrij zou laten nemen. Een sabbatical om een nieuw boek af te maken. Intussen is hij wereldberoemd. De Amerikaanse Susan Sontag koestert hem als een ware literaire grootheid. Iets wat Sebald onder vrienden 'geen onverdeeld genoegen' noemde. Hij was een sociaal mens ('Als je hem uitnodigde kwam ie altijd. Altijd. Nog nooit iets afgezegd'), maar in zijn schrijven overheerst de eenzelvigheid. Ria: 'Max was iemand die het leed van de hele wereld op z'n schouders meedroeg. Hij kon daar luchtig over doen en grapjes over maken, maar hij leefde heel zwaar.'Sebald kwam uit de bergen en wist van paddestoelen. Samen hebben Ria en hij paddestoelen gezocht en gebakken. In zijn laatste brief, van 22 november 2001, 14 dagen voor zijn dood vroeg hij haar een Nederlandse proefvertaling van Austerlitz na te zien. En nee, die was niet goed.En nu dan die radioserie waarin W.G.Sebald eens goed bij het Nederlandse lezerspubliek wordt geïntroduceerd.