De afgewende gezichten
donderdag 13 september 2007 - 13:12
In de VPRO-gids van deze week staat een stukje van mij over de Duitse schrijver W.G.Sebald (1944-2001), die woonde en werkte in Norwich, Engeland. Dat kwam, ik leerde de Nederlandse Ria Loohuizen kennen, die werkte aan het door hem in 1989 opgerichte British Center for Literary Translation. Ze gaf me de foto van zijn graf waar ze een vlier op plantte.Nu bericht ze: 'die vlier in Engeland heeft intussenprachtige bessen voortgebracht.’ Wat volgens de overlevering betekent dat zijn ziel 'is aangekomen'.
Hier foto's van het grafmonument dat z'n vrienden op de Campus van Norwich hebben opgericht. Een cirkelvormige houten bank, gebaseerd op de 'Ringen van Saturnus', de titel van zijn boek uit 1997 dat in deze omgeving speelt. Op de ringen staat te lezen: 'Unerzähltbleibt die Geschichteder abgewandtenGesichter'Sebalds favoriet, de rode beuk is in het midden geplant. Zegt Ria in Amsterdam: 'Hij heeft geprobeerd die afgewende gezichten een gezicht te geven in z'n boeken.' Ze schetst haar vriend: gekleed als een Engelse gentleman. En heel sociaal: 'Op z'n kantoor wachtten altijd mensen om met hem te praten.
We hadden heel veel bijeenkomsten, ook etentjes. 's Avonds gingen we vaak een borrel drinken op de campus met een stel mensen en we praatten over alles. Zijn vrouw Ute kwam niet mee. Die hield zich los van zijn professionele leven. Als je hem uitnodigde kwam ie altijd. Altijd. Nog nooit iets afgezegd. Hij is hier een keer geweest. Je kwam hem tegen in Noord soms.' Hij kende Nederland?'Als je vanuit Norwich komt moet je altijd Amsterdam aandoen. En soms knoopte ie daar een paar dagen aan vast.' In z'n boeken is ie tamelijk eenkennig. Iemand die in z'n eentje reist. Dat was ook zo?''Ja. Hij ging altijd alleen.'Dat eenzelvige uit die boeken?'Max was iemand die het leed van de hele wereld op z'n schouders meedroeg. Hij kon daar heel luchtig over doen en grapjes over maken, maar hij leefde heel zwaar.' Later meer.
RSS