Michaël demonstreert de projector
uit het filmschilderij 'Weight' (2005).

Michaël Borremans (3)

 We leven in een vreemde wereld, en het erge is dat de televisie doet alsof ze alles begrijpt. Het is zaak steeds goed na te gaan wat je begrijpt en wat niet. De mensen duidelijk maken hoe weinig ze begrijpen. Dat is wat Michaël Borremans wil. Zich verzetten ook, tegen de collectieve onverschilligheid. Vanmorgen nam ik bij De Appel in Amsterdam een gesprek met hem op. De Belgische tekenaar, schilder en maker van films is maandag as. te horen in De Avonden.

 Hij raakte op dreef, ik ook. Naast ons stond een 35mm projector uit Milaan (1952) te ratelen die een van z'n bewegende schilderijen vertoonde. Ik dacht aan mijn eerste film, gezien op het dorp Eerbeek, in Hotel Nijk. Wat nu precies 'de film was' begreep ik niet. Ik dacht dat die reuzenmachine met z'n geratel en flikkerende lichtjes 'de film was'. Het schimmig gedoe op het scherm in de verte ontging me. Maar dat kon ik Michaël niet vertellen, hij was geïnterviewde, ik niet. Toch zit in zijn films zo'n ervaring. Hij maakt ademende schilderijen.Wat erop gebeurt is onbegrijpelijk maar bevat meer dan genoeg om de geest aan het werk te houden die het raadsel wil oplossen. Maar het zal hem niet glad zitten. Borremans zegt - desgevraagd - 'zeker bestaat er Belgische kunst'. Ga zijn stille films zien in De Appel.

Michaël Borremans
Beluister fragment