Margriet Kemper (1)

Margriet maakte ook het Gerard Reve-monument aan de Amsterdamse Van Hallstraat. Eerst zagen we de aula, met een mooi laag raam dat grenst aan de wei, waar naar het schijnt vaak tijdens uitvaartplechtigheden de koeien van vlakbij staan toe te kijken. Niet alle sprekers vinden dat prettig. In het simpele ronde hek rond het strooiveld liet Margriet Kemper in ijzer teksten aanbrengen van Emily Dickinson, Pierre Kemp, Paul Auster en J.C.van Schagen. Teksten die de verschillende manieren waarop je tegenover de dood kunt staan uitdrukken. De meest rigoureuze is van Van Schagen:er is geen terugen er is geen blijvenen geen verder (uit: 'Ik ga maar en ben') Van Emily Dickinson komt:Tot er is liefgehad -zal man noch vrouwzich zelve wordenAl wilde de gestorvene verstrooid worden, voor de achterblijvers is er een bescheiden plek om heen te gaan, legt Margriet uit. Drie populieren, een weitje, op de achtergrond een rij knotwilgen langs de Dommel. Aandachtiger en zorgvuldiger kun je niet met de dood omgaan, denk ik.