Woody Allens temps perdus
donderdag 11 augustus 2016 - 22:40
Een film van een film van een film. Zo zal het hoofd van Woody Allen er van binnen uitzien. Tenminste terwijl hij aan het werk is. Ik zag zijn Café Society en dacht aan Marcel Proust, die uitlegde dat zijn Temps Perdus geen geschiedschrijving was maar zijn eigen versie van de verloren tijd.
Zijn verleden herschreven, herfilmd.
Zo geeft Woody Allen zijn nieuwste versie van het voorafgaande, de joodse familie waar hij uit stamt, Hollywood, New York. Van mannen zoals mannen bij Allen zijn en vrouwen eens te meer. In welk van Allens gedroomde verledens zijn we hier?
Was ik hier niet eerder. Maar nee. Iets is anders. Amusant is ook om te volgen hoe in het spel van elke acteur de regie-aanwijzingen van Allen terug te zien zijn. Je ziet op die manier heel veel Woody Allens.
Café Society zit in elkaar zoals ook het geheugen werkt. De herinnering van de herinnering van de herinnering. Met in elke versie veranderingen, aanvullingen, weglatingen.
Bekende brokjes geheugen, opnieuw geordend en gebouwd tot een verhaal waarin de dingen gaan zoals hij het wil. Een altijd voorlopige ordening, in afwachting van de volgende.
Het mooie van het spel is dat je dit weet, terwijl je zit te kijken. En de regisseur op de voet volgt. Woody Allen heeft zichzelf nog niet af.
RSS