Waterdrinkiana
dinsdag 11 maart 2014 - 22:15
Als het mogelijk is tegelijk schrijver, journalist, Rus en Nederlander te zijn kun je ook Pieter Waterdrinker heten, een boek schrijven dat De Correspondent heet en – zoals vanmiddag – in alle rust bij me langskomen met luxe vruchtenkoekjes van de Krim en de laatste proef van je boek.
Iets vertraagd door 'Oekraïne', dat wel. Het verschijnt begin april.
Die titel is een understatement. Omdat al Pieters hoedanigheden in ‘De Correspondent’ samenkomen. Zeg gerust het ultieme Waterdrinker-boek. Zeventien jaar woont hij nu in Rusland, en hij neemt je mee. Al in het eerste verhaal, dat begint met een eenvoudig nieuwsbericht:
'Tussen de advertenties voor tweedehands auto's, kappersdiensten, brigades die ‑ hangend aan koorden als alpinisten ‑ de dakranden van de Moskouse huizen vrij maken van meterslange ijspegels die ieder jaar weer mensenlevens vergen, rattenverdelgers, handenlezers en mediums ('Wij brengen uw weggelopen geliefde terug! Zo niet, dan geld terug!') las ik een kort bericht dat direct mijn aandacht trok. Een man was een paar dagen ervoor in de omgeving van Nizjnij Novgorod, de koopmansstad aan de Wolga, dood aangetroffen. Bungelend in de besneeuwde taiga aan een boom. Er volgde geen naam, zelfs geen initialen. De eenkolommer werd besloten met: 'De man was een Hollandse organist.'
Waarna de schrijver niet rust voor hij - voor geen autoriteit, dorpsgek, crimineel of gelovige wijkend - de dood van de organist ontraadseld heeft. Ons en passant inwijdend in Russische logica.
Links:
RSS