Voetafdruk

 over de steile heuvels vlokken schapen

een colonne koeien probeert een wolk voor te blijven

die zijn reusachtige schaduw op het gras achter zich aan trekt

over een slobberweggetje klim ik, een emmer

in zichzelf klotsend water, de heuvel op

het land afduwend zoals vanuit een vliegtuig

de wereld langs een diagonaal wegdrupt

een slinkend stuk grond waarop mijn schaduwen elke dag

kruispunten maken waar ik sta

tegen alle gele bloemen zeg ik dat het boterbloemen zijn

omdat ze groeiden langs de sloot en al het goede in mijn hoofd

door slootkanten wordt omrand

een linie bosrand in de verte gaat met mijn stappen op en neer

als ik op de schuine zijde sta

dan ligt ergens in de aarde een loodrechte hoek

vier hoeken maken een panorama van 360 graden

korrelig zicht en kolkende aarde

waarboven de koeien van Pythagoras vooruit sloffen

en een wolk, die reist over land

met z'n schaduw een aanraking simuleren kan