Lees 'Als je weg bent', van Marja Pruis over Patricia de Martelaere (1957-2009). Het woord verlangen is zo'n De Martelaere-woord. Al was het maar om haar titel 'Een verlangen naar ontroostbaarheid'. In de bundel Verrassingen staat dan nog dit 'Verlangen':
'Men heeft het weleens over de oneindigheid van het menselijk verlangen. Het verlangen schuift op zodra het heel even heeft bereikt wat het leek te willen - het is als de horizon, waar je alleen naar kunt kijken en nooit echt kunt zijn.
Je kunt alleen verlangen wat je niet hebt. Dat lijkt nogal vanzelfsprekend. Maar toch, er zijn vreemde toestanden, zeldzame momenten waarop het verlangen zich richt op iets dat in feite reeds wordt bezeten, en zelfs volkomen, meer dan ooit bezeten. Misschien is dat geluk: verlangen naar wat je al hebt, alsof je het nog niet had, met de hevigheid van het tekort en de vreugde van het bezit tegelijk.
Kanaries zingen niet wanneer ze het wijfje bij zich hebben. Men zegt: Zie je wel, ze zingen niet van blijdschap maar van verlangen. Maar een treurende kanarie zingt ook niet. Zie je wel.'