Terreinknecht

 Ik sta op het Haagse Valkenboschplein, voor de sigarenzaak naast de melksalon van De Sierkan, waar de afgekeurde wedstrijden zijn opgehangen. Van alle kanten komen jongens en mannen aangefietst. Soms is West II, ons district, in z'n geheel afgekeurd door de consul van de HVB, soms mogen alleen de hogere elftallen spelen. De teleurstelling bij het rondsuizende woordje 'afgekeurd' is voelbaar.

 Ik denk aan de terreinknecht van Quick, mijn club, die opgelucht zal zijn. Op een half ontdooid voetbalveld schop je met twee elftallen het laatste gras zo uit de grond. De bal wordt zeiknat en loodzwaar. Een junior krijgt hem al niet meer de lucht in. En de pupillen kunnen het helemaal vergeten.

 De pupillenlat bestaat niet meer, de dubbele, verlaagde doellat, die aan twee haken in een doel kon worden gehangen. Het was ook niet eerlijk, zo'n keepertje met zoveel ruimte boven z'n hoofd. Makkelijk scoren!

 Het domein van de terreinknecht met de ballennetten en de wondermachine waarmee je gipsen lijnen in het gras kon trekken was heil­ig. Zijn waarschuwing niet te trainen in modderige doel­gebieden ook. Ach, er groeide daar toch al geen gras. In de zomer staan er weer bordjes 'niet betreden'.