Spelen

 Vreemd, de grote schrijvers die ik ontmoette bleken in de praktijk zo vaak te willen spelen. Willem Frederik Hermans met zijn onzingedichtjes, vermenigvuldigd op een oude vloeistof duplica­tor ('O wat had die beer een honger, o wat had die beer een dorst, gauw een glaasje limonade en een boterham met worst..' en dan: 'Ja er moest toch iets staan?'), Gerard Reve die afdrukken van de natte voet van een wijnglas maakte op zijn brieven en dan zei 'breng hem zo maar naar Johan Polak, dan geeft hij er meer voor', Rudy Kousbr­oek, aandachtig in de weer met z'n zelfgemaakte katapult...

 Waarom? Daarom. Daarom is geen reden. Als je van de trap af valt dan ben je gauw beneden. Onthechting? Kindge­luk? Lang niet altijd grappig ook. Paulien beschrijft de gezegende state of mind die wie zijn jeugd nog meedra­agt herkent. In haar eerste boek 'It's a small world after all...' (2004) ziet ze op een Rotterdams schoolplein temidden van gillende en rennende kinderen dit blonde meisje in haar rode jas dat heel alleen, doodstil, ondersteboven hangt aan een rode rekstok. Paulien vraagt of ze nog even zo wil gaan hangen om haar te filmen.

 'Ze lachte weer, zei niets en duikelde voorover zodat ze weer op de kop hing. Ik filmde haar. Alles aan haar was zo prachtig rustig. Ze hing zo beheerst en zo stil.' Zo lang dat Paulien zich zorgen gaat maken en zegt dat het niet zo lang hoeft.

 'Langzaam beweegt ze haar hoofd iets opzij, een teken dat ze me gehoord heeft. Ze blijft nog even hangen, alsof ze moet ontwaken en komt dan langzaam overeind.' Het geheim van het spel. Je terugtrekken in een eigen, zelfbedachte wereld - ver van het rumoer - waar jij alleen de regels bepaalt. Daarbij soms geluidjes makend.