Sebald en de dood
vrijdag 03 januari 2020 - 17:46
Toen ik in Wertach, Sebalds Schwabische geboortedorp was en het huis bezocht waar hij opgroeide zag ik wat hij bedoelde met zijn aanklacht tegen de vernietiging van het Alpenlandschap.
Het gezin Sebald bewoonde kamers aan de voorkant van wat nog steeds een massieve herberg is. Zelfs met - aan de achterzijde - nog steeds een zaaltje voor films en bijeenkomsten. Maar zoals hij het zelf beschreef, het is onherkenbaar geworden. Zoals alle boerenhuizen in Beieren en Schwaben, onherkenbaar gemoderniseerd. Het oude houtwerk eruit, alles strak wit gestuct. Niet omdat het in de oorlog verwoest zou zijn, het is de 'Veschönerungsdrift' waarvan je ook de resultaten in Zwitserland vindt.
In 'The emergence of memory' de verzameling stukken van Lynne Sharon Schwarz over Sebald is er geen ontsnappen aan, de grenzen tussen leven en dood, heden en verleden. 'Grenzen die niet hermetisch zijn afgesloten,' zegt Sebald in een van de interviews. 'Er is verkeer, een grijze zone. Als er een gevoel is, in het bijzonder onder ongelukkige mensen, dat zoiets bestaat als levende doden, dat het omgekeerde ook mogelijk is.' Toen hij met z'n ouders in 1947 als driejarige uit het ongeschonden dorp voor het eerst in het verwoeste München kwam dacht hij dat alle steden er zo uitzagen.
RSS