Sarah van Sonsbeecks Zomeravond

 In haar atelier hangen de zg. Faraday­‑tassen - gebaseerd op het principe van de kooi van Faraday - naar haar idee gemaakt en ook te koop. Onbegrijpelijke tassen, zo geconstrueerd - met magnetische sluiting - dat een mobiele telefoon, of een ander com­municatief ap­paraat dat je erin meevoert gegaran­deerd onbereikbaar wordt. Een tas die je van de communicerende buitenwereld afsnijdt. Nu zou je kunnen zeggen, als je dat wilt, koop dan geen telefoontje of, als je er een hebt, zet het af.  

 Te licht gedacht. Bij het doorsnijden van de navelstreng ‑ want zoiets is het ‑ heb je hulp nodig. De tas is een hulpmiddel bij het zetten van een existentiële stap. De stap naar een niet‑bestaan, een tijdelijke schijndood. Ik overdrijf niet. Zelf houdt Sarah het krap een uur uit, dan wordt het haar te machtig. 

 Eens stond ik op een boot naast een meisje dat haar telefoon­tje uit haar handen liet glippen. Het verdween in de golven. Het gevolg was niet minder dan hysterie. Ter plaatse maakten we een lichte vorm van dat afgesneden zijn aanschouwelijk. Voor de foto. En stelden vast dat blindheid een zwakke afschaduwing moet zijn van telefoonloosheid.