Saraghina

 Het moet wel waar gebeurd zijn, de journaliste Deena Boyer - die bij hoge uitzondering het maken van de film van begin tot eind mocht meemaken - citeert in haar boek 'De 200 dagen van 8 1/2' Fellini, die vertelt hoe deze openbaring 'in al haar schandelijke macht' tot hem kwam. Als achtjarige ging hij met vriendjes naar de hut van de hoer op het strand van Rimini: 'De zon ging onder tegen een lucht, zwaar van onweer. We tril­den van opwin­ding. Eenmaal op het strand gooiden we steentjes tegen de ramen van de hut. Tenslotte kwam ze naar buiten, gevolgd door een zwarte rookwolk - er verbrandde iets in haar haard. Onvergetelijk beeld: daar stond ze tegen de achtergrond van de schuimende zee, vloekend, reusachtig, in vodden, met witte ogen als van een leeuwin, haar kop grotesk vergroot door haar wilde haardos. 

 'We hebben geld!,' riepen de kinderen.

 'Gooi maar op,' antwoordde Saraghina.

 Maar de kinderen waren bang dat hun munten in het zand zouden zoekraken. Tenslotte moet Federico ze gaan brengen.

 'Sidderend blijf ik twee passen van Saraghina staan, dichtbij genoeg om haar geur te ruiken, een mengsel van algen, vis, tabak, rottend hout en petroleum. Saraghina telt het geld, kijkt ons vorsend aan en dan, terwijl de hemel violet kleurt, begint de rite.'