Louis van Gaal, meer dan zijn elftal, heeft de wereld in zijn ban. Toch heeft hij alles tegen, zijn kop, zijn taal, zijn temperament. Is dit een genie of een pure autist? Of allebei tegelijk? Geen mens die het weet.
Intellectuelen weten geen raad met hem. Vanaf de eerste keer dat ik hem - rood aanlopend - op tv hoorde uitbraken 'dat hij zich niet liet piepelen' was ik contra. De meesten kiezen na lang aarzelen voluit voor of tegen. Gary Lineker pro, Johan Derksen, Jan Mulder contra. Maar waarom?
Is Johan Cruyff nu hyperintelligent of? Bij het opruimen vond ik vanmorgen een gesprek met Van Gaal als Ajax-trainer van 13 februari 1993 door Guus van Holland, in NRC-Handelsblad, die duidelijk pro was en het Van Gaalsch voor lezers vertaalde. Van Gaal had gezegd dat hij zich 'kwetsbaar opstelde' en natuurlijk was dat verkeerd begrepen.
'Ik laat heel veel zien van mezelf,' zegt Van Gaal zonder twijfel in zijn stem. 'Maar misschien had ik toen beter niet kunnen zeggen dat ik eerlijk ben. Een foutieve inschatting. Ik vind het jammer dat het zo heeft gewerkt. Ik vind dat het moet kunnen.'
Vooral tegenover spelers is het gevaarlijk je ware gezicht te camoufleren, doceert hij: 'Ze prikken zo door allerlei aspecten van het functioneren van een coach heen. Als hij nerveus is zien spelers dat. Dan werkt het door. Ik denk dat de spelersgroep dat vertrouwen dat ik heb ook uitstraalt. Ze kennen mijn visie.'
Als woorden tekortschieten, dan hier. Er bestaat zoiets als non-verbale intelligentie. Misschien zelfs zoiets als lompe elegantie.