Michaël Borremans in Brussel (1)

 Hij heeft de film 'The weight' (2012) van het almaar ronddraaiende 'halve' meisje in het plooirokje tot een kernstuk van zijn ten­toonstelling gemaakt. Ze is er, levend op film, in gouache, in olieverf - dan als 'Automat', met duidelijk zichtbaar elektrisch snoer - en in zwartwitte film die laat zien hoe het levend schilderij bij haar onderrand wordt op­getild en verplaatst. Hij is een 'meester van de halffiguren', onderlijven verdwijnen bij hem nogal eens.

 Een begoochelende voorstelling. Borremans is een theaterman die zijn eigen melancholieke voorstellingen steeds weer beentje licht. Wat moet ik met kledingstukken als het houten meisjesrokje in Wooden skirt of het in vele vormen terugkerende 'House of opportunity', dat steeds omringd wordt door minuscule verbaasde toeschouwers.

 Ook dat keert weer, de heel kleine figuurtjes. Borremans moet in z'n jeugd wel met schaalmodellen hebben gespeeld die hem nooit hebben verlaten en dramatische eigen levens zijn gaan leiden. Het merk Faller - miniatuur boompjes, huisjes etc. - duikt op. De tentoonstelling kent twee delen, een opening met vrij recent schilderwerk -grote doeken - en een afsluiting met zijn ideeën op papier, film en linnen. Soms met aantekeningen in potlood.

 Zelf hecht hij erg aan de doeken, zijn nieuwste werk. Hij zei vanmiddag zelfs 'wie het tweede deel mooier vindt ga ik fysiek te lijf'.

 Morgen meer, over nekhaartjes, beschadigingen van verf en angst. Borremans stouwt je kop vol..