Metamorfinist

 'Op een keer gaat hij dood, zij mag mee. Wat sterven zij lang en gelukkig! Het is stralend weer. De veerman doet minder nors dan in de oude boeken staat geschreven. Het wekt haast twij­fel: is dit wel de goede plek en tijd? Hij zingt weliswaar een smartlap terwijl hij aan de riemen trekt, maar dat doen alle zeelui als er geen vuiltje aan de lucht is. De boot roeit zich steeds in chrysanten vast, ook daarover wordt in de literatuur niets vermeld. Zo duurt de overtocht lang genoeg om hen weer te laten vergroeien; aan de oever der Zorgeloosheid stapt het paar als één man uit. Plato heeft gelijk. Op acht armen en benen kom je razendsnel vooruit, met dubbele radslagen door het panorama dat daarbij tolt alsof je in de schoot van Onver­mijdelijkheid bent beland, in de spil die de acht wervels van het uitspansel beweegt en bijeenhoudt - wat natuurlijk ook zo is. Omdat de sirenen akelig gillen houden ze elkaar de vier oren dicht. Moet dat zo doorgaan? Is hier geen rustige pick­nickweide? Goddank, in Vrouw Holle's Wastunnel worden ze door de roterende ijzeren staven van de pluissproeiborstels vaneen­gereten. Hij kan nog net met de laatste boot terug. Eindelij­k alleen, en hij hoeft zich nooit meer te wassen.'