Marilou van Lierop (3)

 Een buitenstaander is ze niet echt, zegt ze, maar dat opgaan in de massa, dat verliezen van je individualiteit, nee. We komen terecht bij wat de kern van de samenscholing in White Suburbia lijkt te zijn: een witte boog, een pijl, een baan, die leidt naar één figuurtje, een enkeling die wat apart staat.

 'Ik ben bezig met wat er gebeurt in groepen. Het sociale spel van insluiting en uitsluiting. Zodra er een groep is, is er ook een buitenstaander, iemand die er naast staat. Maar het is ook wel mijn idee dat die buitenstaander een essentieel onder­deel is van het geheel. Dat die het geheel sterker maakt. Ik denk dat de maatschappij dat nodig heeft.'

 De buitenstaander. Ben je er zelf een? 'Weet ik niet. 't Is net als met die figuur, hij lijkt er buiten te staan, maar hij hoort er ook bij.'

 Er wordt naar hem gekeken. 'Maar niet altijd in positieve zin. Toch denk ik dat een groep sterker wordt, innovatiever, als ie meer openstaat voor impul­sen van buitenaf. Dat is de rol van de buitenstaander.' Dit zijn rustige mensen op een grasveld, maar ze kunnen zich ook ontpoppen als hooligans. 'Ik kan me voorstellen dat dat een enorme kick geeft omdat de individualiteit wegvalt.'

 Al schilderend gebeurt het bij Marilou van Lierop, vooral in de laatste vijf minuten. De grote witte baan in The White Suburbia, die van de buiten­staander naar het hart van de massa gaat is in de laatste vijf minuten ontstaan.

 Morgen is ze te horen in de Avonden.