Jodocus en Jeremias

 Ik was de ene van twee komische lakeien. Klasgenoot Hans heette Jeremias. Er waren nog een koning, een konin­gin, een tovenaar, en een koor van zingende bomen. Maar wezen­lijk ging het stuk over twee lakeien.

 Pas op de dag zelf kwamen de lakeienpakjes. Ze pasten en waren prachtig. Groen voor Jodocus, roze voor Jeremias. Toen pas, met witte kousen en schoenen met gespen veranderde ik in Jodocus. Ik kreeg een wit pruikje op, het grimeren duurde lang.

 Het gordijn schuift open. Ik lig daar in het voetlicht, mijn hoofd op een fluwelen kussen met goudstiksel, en speel een slapende lakei. Ik snurk een beetje. 'Daar ligt er een te slapen,' hoor ik in de zaal. Het gaat goed, denk ik. Ik hoor ge­roezemoes van kinderen, ruik de geur van ouders.

 Jeremias moet Jodocus nu komisch wakker maken door hem een natte spons in het gezicht te duwen. We hebben het eindeloos gerepeteerd, met een droge spons. Daar is de spons. Jeremias heeft hem in de kleedkamer helemaal vol water laten lopen en treft me vol in het gezicht. De zaal lacht. Mijn pruikje valt af, de grime druipt in mijn ogen. Ik ben niet langer Jodocus.