Isaac Israels leest

 Bij die - lange - treinreizen werden stapeltjes pagina's uit een meegenomen leesboek los­gescheurd en onder de familieleden verdeeld. Wie zijn deel uit had gaf het door. Hadden ze - vader, moeder, zijn zusje en hij - zo'n stuk uit dan verdween het uit het raam.

 In Vervlogen jaren, de memoires van zijn vriend Frans Erens (1938) staat dat Isaac zeer belezen was, Duits, Frans, I­tal­iaa­n­s, Spaans en Russisch sprak. Maar zijn bibliotheek was chaot­isch: 'boeken vlogen op goed geluk door zijn atelier. Eenigen trof het lot verschroeid te worden door een begin van brand, andere dienden als kussen voor het moede hoofd van een model uit de achterbuurten, of als onderstuk voor een bord met een warm gebakken biefstuk.'

 Isaac wilde geen bibliotheek. Wilde hij iets herlezen dan kocht hij het opnieuw. 'Voor bewaren en het zich bezwaren met aller­lei voorwerpen had hij een doodelijken schrik.' Als rusteloos beschrijft Erens hem. Hij kon midden in een etentje opstaan, zeggende 'Ik ga weg, het verveelt mij.'