Ina van Zyl weerom
donderdag 06 november 2014 - 21:56
Wat gebeurt er toch op de doeken van Ina van Zyl? Haar manier van schilderen heeft soms de likbaarheid van een ijsje. Ze wekt bergen en bloemen tot lichamelijkheid.
Bij de Amsterdamse Galerie Onrust zag ik vanmiddag de nieuwste stappen van de Zuid-Afrikaanse op het doek. Zoals zij schildert niemand. Haar eigen gezicht meermalen er tussen. Het kijkt je vol reserve aan. Veel duisternis ditmaal, nachtlandschappen, maanlicht. Weg is even de knalharde Zuid-Afrikaanse zon.
Zoniet de seksuele geladenheid, weer, steeds. Ver van de krampachtig overwonnen gene die Holland nog steeds teistert. In Van Zyls 'schaamstukken' van een paar jaar terug was die alom aanwezig. In tenen, het binnenste van een walnoot, vagina's, een eeltige hiel, een eikel in erectie, bleken broer en zus van fruit en bloemen.
Het is maar hoe je ze schildert. De kijker tegemoet glanzend, verlokkend, tot en met de bergbeek die zich tussen vleselijke rotsen omlaagstort. Wat zich bij Ina van Zyl verheft doet dat om aanraking te zoeken. In een altoos vleselijk landschap. De anjer, de paddestoel, alles wordt vlees. Van mug tot gebergte. A Landscape roept droomgewijs de landschappen van Zuid-Afrika op.
RSS