Het geluid van de aarde (1)

 Haar werk is doortrokken van extremen. Op haar site zag ik al de antieke seismografische apparatuur waarmee ze werkt. En vanmiddag vertelde ze van de myste­rieuze lokatie in de buurt van een breuklijn aan de Tsjec­hisch-Duitse grens, waar onderzoek wordt gedaan naar wat er diep onder ons om­gaat. Geofysici, seis­mologen en technici boren daar een gat dat inmiddels meer dan negen kilometer diep is en het diepste ter wereld. Temper­atuur 500 graden Fahrenheit.

 Zij hielpen haar met het verwezenlijken van een jeugdbezetenheid, mede ingegeven door levenslange hoogtevrees. Misschien kon die zo bestreden worden. Een verkenning van het bin­nenste van de aarde dus. Hoe ver kon je komen? Wat was er onder je voeten? Lotte was vooral nieuwsgierig naar het geluid.

 In de heuvels van Windischeschenbach, in Duitsland, bij het Duitse Onder­zoekscentrum voor Aardwetenschappen vonden kunst en wetenschap elkaar tenslotte. Eerst ontmoette ze scepsis: 'Het is daar volkomen stil mevrouw, en zo warm dat alle apparatuur smelt.'

 De gedachte een microfoon in het gat te laten zakken bleek onzin. Toen kwam de geofoon, die ze daar gebruiken om aardbewegingen vast te leggen en een ultrasone sensor die geluid vastlegt dat olifanten kunnen waarnemen, maar wij alleen na bewerking.

 Toen Lotte dat geluid hoorde stonden de haartjes op haar armen recht overeind. Inmiddels gaat het geluid van de aarde de wereld rond. Morgen meer..