Door de griep aan huis gekluisterd word ik met de dag huiziger. Als het evenwicht zoek is telt elke beweging, elke stap.
Ik herinner me de onderzoekingen van Frank Halmans, zijn tekeningen en maquettes. Huizen bestaan uit wat gezien is en gehoord, hoe er bewogen is, door de jaren heen.
Ze blijven bij je. Ik koortsdroom van gordijnkieren in langverdwenen huizen. Waar ik ook in bed lag met koorts.
De weg naar deze pc leidt door een lange gang, waarvan de lambrisering steun geeft. Nu ben ik hier aangeland, zet het elektrisch kacheltje in het werkhok aan en probeer hoofd en toetsenbord op elkaar aan te sluiten.
Alles op zoek naar een tekening van Frank Halmans. Op die tekening zie je een hoekhuis, met links het raam van het jongenskamertje.
Frank maakte namelijk een serie over de kamers waarin hij ooit was wakker geworden. Wat er op zijn tekening gebeurt is dit: de lantaarnpaal is tot leven gekomen, heeft zich naar de jongenskamer overgebogen, en steekt zijn lamp door het open raam naar binnen.